Balkan style

Nou, je raadt het al: de achterband van Jolieke was net zo leeg als ons glas bier. Maar omdat het niet zo ver meer was terug naar de camping, hebben we maar zo veel mogelijk lucht er in gestopt en zijn we snel teruggefietst. Daarna hebben we ze maar even aan de kant gezet, want we hadden de komende dagen toch gezelschap van Jolieke haar moeder en man. Dat was een gezellige boel met veel eten, drinken, bijpraten en lachen. En hier en daar een zuchtje wind. Zo hevig zelfs dat zich kennelijk een compleet schouwspel boven het meer had afgespeeld waar we met onze caravan aan stonden. Terwijl wij een gezellig weerzien hadden in een naastgelegen stadje, hadden de windvlagen een nogal dynamische kennismaking met onze luifel en alles wat daar onder en naast stond. Lang leve de mores van de camping en dus van de medekampeerders die kennelijk als een malle over het terrein waren gerend om onze luifel te redden en de rest van de spullen in veiligheid te brengen. Waar we in de eerste instantie nogal verbaasd waren dat onze luifel zo keurig was opgerold en de tafels en stoelen waren op-  en ingeklapt en tot een zeer keurig geheel voor onze wagen waren gepositioneerd, bleek dat dit geen overmatige bemoeienis was, maar de redding van ons hachje! Dit hoorden we even later van de buurvrouw die nog stond na te hijgen van deze reddingsactie. Dat werd natuurlijk een ronde bedanken in vijf talen en ons laatste restant stroopwafels uitdelen J Daarnaast stonden deze dagen stonden ook in het teken van water, maar die waren gelukkig iets minder heftig. Zo hebben we een boottocht gemaakt, gedineerd in de haven, watervallen bekeken, en gebarbecued met uitzicht op het meer. Alsof dat nog niet genoeg was reden we een paar dagen door naar een plek nog iets noordelijker in Kroatië. Daar stonden we op een camping met uitzicht op zee. Een hidden gem zoals ze op Trip Advisor zouden zeggen! Het was eigenlijk meer een strategische keuze omdat we vlakbij een leuk stadje (Rijeka) zaten en in de buurt van het schiereiland Krk, waar we nog een paar dagen met vrienden door zouden brengen.

Balkan style
Met dichtgeknepen billetjes reden we dan ook het grote kampeerterrein op. Na de eerste hindernis te hebben genomen in de vorm van een aftandse receptie waar het geel en bruin zag van de rook dat je wimpers spontaan uitvielen, zagen we als eerste een rij aftandse huisjes. Zogenaamd knusse bungalowtjes met dicht geschilderde ramen en afgebladderde kozijnen. Geen idee wat voor een vorm van recreatie daarmee bedoeld werd. Daarna doemden de straten op waar zich een compleet Sloveense enclave had genesteld. Die families kwamen duidelijk niet voor het zeezicht, maar kropen en masse tegen elkaar aan rondom het toiletgebouw in hun aftandse caravannetjes compleet met schuttingen en kefhondjes. Nou ja, prima hoor. Ieder zijn ding. Des te meer ruimte bleef er over op de plekken met zeezicht. Eenmaal daar gooiden we de deur open en 7 meter later stonden we al op het kiezelstrandje met de kabbelende golfjes van de zee. Heerlijk! Wat een week zou worden, werden er ruim drie(!). Met als tussendoortje de logeerpartij in het vakantiehuis op Krk, waar we vier nachten bleven. Daar hadden we een luxe villa gehuurd. En dat voor een prikkie! Maar ja, deze was dan ook wel in Balkan style uitgevoerd: met een luxe jacuzzi die na 1 x gebruik kortsluiting door het hele huis gaf. Dat paste dan ook mooi bij de vaatwasser die blijkbaar alleen maar lafjes wat water langs de borden liet glijden. Want schoner kwam de vaat er niet uit. Gelukkig hebben we erg veel lol gehad en lekker buiten op de veranda gezeten. Daar zag je toch niets van de vieze borden bij het kaarslicht ;-)

Bloemetjes en bijtjes
Eenmaal terug op de camping genoten we nog even van de laatste zonnestralen, de rust en van de katjes die zich inmiddels voor onze deur hadden verzameld. Want ja, ook die leven onder de Kroatische zon. En weten haarfijn wie ze zo gek kunnen krijgen om wat eten van te bietsen. Dus met dank aan Jolieke verdween de kipworst niet in Joen zijn maag, maar ging deze richting de twee schattige kattenbekjes. En ja, toen Joen dat eenmaal zag, ging hij ook wel overstag. Zelfs toen die twee donderstenen hun moeder erbij haalden die elke ochtend haar liefste gezicht trok en voor de deur van onze caravan ging zitten wachten totdat wij (lees: een stukje kipworst) naar buiten zouden komen. Dat was nog vrij bescheiden als je bedenkt dat de ‘kids’ rücksichtslos op de koelbox sprongen om vervolgens aan het raam bij de keuken te gaan kloppen omdat ze naar binnen wilden. En daarmee werd kennelijk direct de gong geslagen voor andere liefhebbers. Want alsof het feest nog niet compleet was kwam de rest van de familie er ook aanzetten. Die bestond uit een zevental hele kleine katjes die naast de melk van moederlief ook wel een hapje lusten. Oeps! In Kroatië kennen ze behalve zon blijkbaar ook bloemetjes en bijtjes. En zo brachten we de laatste dagen door met een kittig gezelschap voor de deur en een paar borden vol brokjes om ons heen. 

Toen werd het echt de hoogste tijd om de laatste etappe richting Amersfoort in te gaan zetten, zo’n 500 kilometer verderop in Oostenrijk. En om een beetje smooth een overgang te maken richting herfstig NL koersten we richting een wellnesscamping in de buurt van Salzburg. Dan konden we tenminste nog even ontsnappen aan de miezerregen en de kou die ons ongetwijfeld te wachten stond. Maar wat een feest: we kwamen aan in een stralend zonnetje en het was gewoon lekker warm! Dus toen nog maar even de fietsen gepakt, naar boven gestoempt richting berghut en daar van het uitzicht genoten. Toen de beentjes nog even neergelegd in sauna en stoombad, weer op krachten gekomen met een stevige schnitzel achter de kiezen zo ons bedje ingerold. En alsof het zo had moeten zijn, stonden we de volgende dag in de stromende regen voor de laatste keer ons boeltje te pakken om regelrecht de Stau in te rijden. Oei, dat waren we niet meer gewend. Misschien dat het daardoor ook wel kwam dat Joen net even niet in de gaten had bij de benzinepomp dat die glimmende BMW zich toch echt in onze draaicirkel bevond in plaats van net daarbuiten… Daar ging Joen zijn trotse gevoel dat hij ruim 10.000 km schadevrij had gereden. Gelukkig deed Klaus er niet al te moeilijk over en na het invullen van een paar formuliertjes konden we onze laatste 750 kilometertjes inzetten. Nou ja, niet echt iets om over te klagen na maandenlang zon, zee en een relaxt filevrij leven!

Iedereen bedankt voor de gezelligheid, aanwezigheid, reacties, foto’s, berichtjes, drop, pindakaas en fijn jullie straks allemaal weer te zien! Over een was of 6, een verhuisdoos of 50 en een eerste portie stamppot bij de open haard zijn we daar wel weer aan toe…

Veel liefs,

De ReisMeisjes