Balkan style

2 mei 2023 - Amersfoort, Nederland

Hier zitten we dan, op een bumpy road in Servië. Hoewel het best wel meevalt. Ook in dit land zijn de wegen behoorlijk goed. Daar hadden we in Nederland meer last van, van een bumpy road. Daarmee doel ik op de voorbereidingen die we nog moesten treffen voor vertrek. Nu waren we al best grondig te werk gegaan: Onze kledingkast uitgespit, waardoor de Kringloop inmiddels over een compleet nieuwe collectie beschikt. Maar ook van die vage lades zoals die in onze nachtkastjes met lippenbalsem uit 1963, samen met 86 haarelastiekjes en allerlei hele belangrijke bonnetjes die direct weggegooid konden worden. We gingen net zo lang door tot we nog maar een bescheiden stapeltje kleding hadden die we zo de Eriba in konden schuiven, samen met wat blikvoer uit onze uitgemeste gangkast en nog een paar andere spulletjes.

Maar daar zat hem nu juist in: Die paar spulletjes moeten allemaal een logische plek krijgen en bovenal écht nuttig zijn en ook niet te veel wegen. Want dat doen de caravan en bus bij elkaar in ledige toestand al. Dus daar moesten we nog eens goed naar kijken, naar die hangmat die we precies NUL keer hebben gebruikt en die o zo handige gasbrander die we al jaren meeslepen zonder dat de vlam ooit in die pijp ging. Weg ermee dus. En zo ben je toch nog best heel druk die laatste dag. Althans, als het aan Joen ligt categorie ‘niet te doen, dit redden we nooit’ en dan Jolieke met haar ‘ah joh, dat komt wel goed’. Laten we zeggen dat de waarheid in het midden lag. Te midden van allerlei kratjes en vuilniszakken waar we de hele dag druk mee waren. Maar… we hebben het gered. Inclusief een schoon en net huis waar de komende maanden huurders in verblijven. Die wil je naast twee aandacht vragende katten natuurlijk niet opschepen met allerlei haarelastiekjes en blikken soep uit een vorig decennium.

Het is vooral de harde wind die we best goed voelen. Ook in onze portemonnee, want onze karavaan krijgt het zo aardig te verduren en de motor moet er dan ook vrij hard aan trekken. En zo denken de tolpoorten er ook over. Kennelijk worden we op basis van onze lengte + gewicht ingeschat (en dus afgerekend) als vrachtverkeer, waardoor Joen bijna op het dak van onze Transporter moet klimmen om het bonnetje uit de automaat te halen die wordt aangereikt op vrachtwagencabinehoogte hahaha!

Maar wat we vooral voelden was onze hartslag aan de grens tussen Hongarije en Servië. Want hoewel we inmiddels aangename temperaturen bereikten van boven de 20 graden, voelde dit niet als een warm welkom. Al helemaal niet na de verhalen die we hoorden van mensen die we onderweg spraken en die waren aangehouden waarna hun auto grondig werd doorzocht. Dus hadden we braaf ‘goedemorgen’ op zijn Servisch geoefend (dobro jutra) en natuurlijk ‘dankjewel’ (hvala) en zetten we ons liefste gezicht op (en gesjeesde zonnebril af). Langzaam maar gestaag naderen we de grenswacht terwijl we een uitgebreid schouwspel hadden van mensen voor ons die werden ondervraagd, waarvan de auto werd onderzocht of die zelfs rechtsomkeert moesten maken. En om nu te zeggen dat we even onopvallend met onze gloednieuw bestickerde caravan en rijk uitgeruste bus inclusief motor erin(!) de grens over zouden komen, dat hadden we ook niet direct bedacht. Maar… een mens lijdt het meest onder het lijden dat ie vreest. Want de aanvankelijk norse man wilde per se met zijn modderlaarzen de caravan nader inspecteren. Maar toen we een grapje maakten met de vraag of ie misschien even op ons heerlijke bed wilde slapen, ontdooide hij enigszins en konden we onze weg vervolgen. Yes!

Opgelucht reden we verder op weg naar onze derde camping alweer nadat we de eerste nacht in Oostenrijk aan de Donau hadden gestaan (met de lekkerste Schnitzel ever!) en een nacht in Hongarije hadden doorgebracht op een camping naast een wellness center. Heerlijk relaxed, maar wel op zijn Hongaars natuurlijk met de nadruk op ‘gaar’: Bruine tegels en dito water (want vol met zwavel) een paar saunahokjes en relaxte ligweide. Hier konden we mooi tot 19:00 uur terecht. En dat het daarna ging sluiten was wel duidelijk. Opeens zwol er een trompetgeschal aan wat het midden hield tussen een vervroegde editie van de Dodenherdenking en Carnaval Festival in de Efteling en dat stopte niet meer. Dit leidde tot een aanhoudende stoet gasten die stuk voor stuk het terrein verlieten. En wij dus ook maar. Altijd mooi weer zo’n andere cultuur. Om maar te zwijgen over de posters en borden die ze overal ophangen met 1001 aanwijzingen en regels en mensen in hokjes die bonnetjes schrijven en stempelen dat het een lieve lust is. Die we vervolgens door een andere collega uitgebreid laten bestuderen. Een soort van paarse krokodil XL zeg maar. Tot zo ver onze eerste dagen van de Balkan tour (en ruim 2000 kilometer die we alweer verder zijn).