Wat een bak!

Voor ons nog vers op het netvlies en voor sommigen van jullie misschien ook die onze blogs toen hebben gelezen: Onze Roadtrip van 2017. Iets met een uit de kluiten gewassen huwelijkscadeau (een 25 jaar oude caravan) en een lichtelijk uit de hand gelopen honeymoon (een reis van een half jaar door Zuid-Europa). Wat hebben we toen genoten, van elk uur en elke minuut, van elke stad en elk land. 

En hoewel het op Hollandsche bodem heus wel weer fijn was, riepen we toch ook vaak tegen elkaar dat we graag weer eens op pad wilden voor langere tijd. Schakelt op de een of andere manier toch makkelijker af tussen een paar kunststof wandjes en onder een blauwe lucht dan in het Amersfoortse met allerlei (sociale en/of onszelf opgelegde) verplichtingen in de vorm van vergaderen, sporten, dineren, doneren, (mantel)zorgen, klussen en alles wat daartussen zit.

Noem het een luxeprobleem of iets wat tussen de oren zit, maar na 5 jaar zaten we met onze oren mooi weer tussen de caravanspiegels en gingen we op pad. Op weg naar een A-locatie, de Algarve! Graag nemen we jullie mee op deze trip en dan niet om te vervallen in eindeloze ANWB teksten over de flora en fauna of een stadswandeling, maar meer over onze belevenissen in het daily campinglife van ons, De ReisMeisjes. Veel leesplezier gewenst!

Wat een bak!

Voor de kenners onder ons is het een uitgemaakte zaak: de koffiemachine gaat mee en een goede ook. Dus wat doe je dan op de eerste de beste dag dat je gloedjenieuwe caravan nog met de Schmutzigkeit van de Duitse autobahn van de trailer rolt en bij de dealer staat? Dan ga je samen kijken met een Nespressomachine onder je arm. En vraag je aan de verkoper of hij even kijkt waar deze aan de wand bevestigd kan worden. Met andere woorden: waar hij even gaten in de wand gaat boren om dat apparaat een vaste plek te geven. Behoeft vast geen toelichting dat ie een dergelijk verzoek nooit eerder heeft gehad... Maar we zijn er zeker blij mee en bij dezen is iedereen van harte welkom voor een bakkie :-)

Over bakkie gesproken, dat we een nieuwe caravan hebben gekocht is sowieso wel een goede bak. Nadat we mooie avonturen hebben beleefd met ons paleis op wielen (de Chateau), lag Joen op een gegeven moment meer op dan onder het dak. Met een rol duct tape om de gaten in het dak te dichten. Nu is hij niet voor een gat te vangen, maar op een gegeven moment zat er meer gat dan dak in.

Bovendien had het hachelijke avontuurtje over de Spaanse droogvlakten (iets met een leuk alternatief festivalletje, waar we volgens Jolieke heus wel even heen konden rijden met de caravan) er zodanig ingehakt dat de uitneembare achterwand nog prima kon worden uitgenomen, maar iets minder goed kon worden teruggeplaatst... Lang verhaal kort: als je deze caravan naast onze ambities zou leggen (langere tijd weg, ook naar koudere gebieden), dan ging het 'm niet meer worden. Met pijn in ons hart - en zelfs een traantje in de ogen - afscheid genomen. En toen gekeken naar een andere.

Nou, in deze gekke tijd met leverproblemen, lockdowns en een tekort aan personeel nog een mooie uitdaging. Bovendien is de hele wereld bezig met een recreatieve inhaalslag dus een tweedehansje was ook niet zo maar voorhanden. Tenzij je net zo veel of zelfs meer wil betalen dan voor een nieuwe! Toen toch maar voor het eerst in ons leven iets nieuws aangeschaft en afgelopen najaar net op tijd de bestelling gedaan. En zo konden we op 17 mei onze Eriba ophalen bij Schaffelaar in Barneveld. Met recht een gouden ei te noemen!

Volle bak

En Joen en Jolieke zouden Joen en Jolieke niet zijn als ze direct bij aankomst in de Spaarnestraat met dat grote glimmende beest (en dito oksels na de eerste kilometers vanuit Barneveld) een EriBorrel hadden. Lees: een spontane aanloop van vrienden, familie en bekenden die onze 'Eribaby' wilden bewonderen, hun haar wilden kammen in de glimmende wandjes of een excuus zochten om gewoon even gezellig een borreltje te komen doen. En zo was het al gauw volle bak en wisten we eerder waar de kurketrekker in de keukenlade lag dan hoe de wc doorgespoeld moest worden. Maar ach, dat kwam vanzelf allemaal wel in de dagen erna. Want ook dat is des ReisMeisjes: die avond hadden we ook nog een etentje en de volgende ochtend legden we de Eribaby vast aan ons oude BMW beestje en gingen we op pad. Verder waren voor ons doen best goed voorbereid want met een stationwagen vol kratjes, alleen met een iets minder volle slaapcycle gingen we en route. En om in Franse termen te blijven: we hadden voor ogen om de eerste dag neer te strijken op een municipal net na Parijs. Nou, dat was gelukt, want wat Joen in zijn kop heeft, heeft ie niet in zijn derrière zo gezegd...

Poeh! Wat was dat wennen zeg. Size does matter zeggen we dan maar. Met een lengte van ruim 7,5 meter achter ons in combinatie met wat wind hier en een viaduct daar plus wat puntjes ter verbetering qua belading, kregen we elke keer de schrik van ons leven als er een busje of vrachtwagen ons inhaalde. Ik stel dan ook voor dat we de eerstvolgende orkaan Eriba noemen. Nadat we erachter kwamen dat we heus niet direct zouden kapseizen en de onderste kratjes boven hadden gehaald etc. waren we wel toe aan de volgende uitdaging: de Bd. Périphérique Paris. En ik kan je verzekeren dat deze naam een stuk lieflijker en romantischer klinkt dan het is. Het had weinig met flaneren te maken, maar eerder met flauwvallen. Op een ringweg dichtbij de grote stad Parijs, met gesjeesde motoren, gare werkbusjes en haastige Franse forensen in hybride monsters een ware tour terrible. 

Eindelijk kwamen we einde middag aan op de camping waar we gelukkig vrij eenvoudig ons verse vehikel een plek konden geven. Dat deden we dan ook en bij de gedachte aan een eerste overnachting in ons nieuwe huisje op wielen begonnen we enthousiast met kratjes te sjouwen, ultrahandige banken te klappen en stoelen te installeren waar we op neerploften om bij te komen maar vooral om onze aanwinst te bewonderen. Alleen werden Joen zijn ogen wel heel groot toen hij naar de caravan keek. Hij sprong op en wat bleek? Jolieke had even bedacht dat de gloednieuwe buitenwand heel prima kon fungeren als steun en toeverlaat voor een lekker scherp ijzeren rekje. Die zette ze er tegenaan waarna die binnen no-time omviel. Hoppa! De eerste krassen erop. En niet alleen op de caravan kan ik je vertellen. Dat ging ons echt even aan het hart. Maar daar hebben we ons overheen gezet en sterkten ons uiteindelijk in het idee dat we de onderzijde toch van een wrapping willen voorzien. We maken er een moderne wolf in vintage schaapskleren van zeg maar...

C'est la vie

Natuurlijk hebben ons piesje al gedaan in de vorm van allerlei planten, lampjes en vlaggetjes. En als we dan toch kleur bekennen: ook de tv heeft al een plekje ingenomen... Maar voordat we in de Netflixmodus raken, hadden we eerst nog een ritje voor de boeg en daarbij de volgende dag een bijzondere bestemming voor ogen. Een bezoekje aan Jolieke haar eerste manager van 20 jaar geleden. Die woont inmiddels in het zuiden van Frankrijk samen met zijn vrouw en klassieke auto's op een flink stuk grond te midden van diverse sfeerverhogende accessoires. Als dat geen warm weerzien zou worden. Helaas werd ons enthousiasme lichtelijk bekoeld toen we de auto wilden starten en... de accu leeg bleek te zijn. Iets met de sleutel in het contact en de binnenverlichting lekker aan laten staan. C'est la vie zeggen we dan maar!