Franse slag of toch Spaanse?

Gelukkig hanteerden ze hier niet bepaald de Franse slag, dus al vrij snel kwam er een monsieur van de gemeente aangereden die een lader bij zich had en boel weer rapidement aan de praat kreeg. Met de vriendelijke groeten van de gemeente Dourdan waar deze camping onder viel. Dikke plumeau zeggen we dan! En zo konden we nog best wel tijdig op weg naar Erik en Yvonne die zo aardig waren om ons de avond voor hun vertrek naar Nederland te ontvangen inclusief een heerlijk gemaakte lasagne en natuurlijk een glaasje wijn. Maar…. Voordat het zo ver was moesten er eerst nog wat hobbels worden genomen. In dit geval in figuurlijke zin, want het ging eerder over een gat, een groot zwarte leegte. In de vorm van de benzinetank om precies te zijn. Want dat charmante glooiende landschap slurpt dus wel mooi je tank leeg. Iets sneller dan we dachten. En zo kwam dat we de afslag pakten richting huize Erik en Yvonne (lees: le middle du nowhere zeg maar…) en dus zonder een benzinepomp in de buurt. Ja, ja dat bestaat nog. Dat zijn we helemaal niet gewend in ons kikkerlandje waar je binnen een poep en een scheet een slang in je auto steekt en contactloos betaalt. Hier leverde een ietwat stressvolle zoekactie via good old Google een autogarage op die hopelijk ook fungeerde als benzinepomp op. En dat binnen een straal van 10 kilometer. Maar aldus Google wel eentje die binnen twintig minuten de luikjes ging sluiten. Met dichtgeknepen billen en even zo dichte neerwaartse mondhoeken koersten we erop af met benzineslurpende gevaarte achter ons aan en toen we aan de laatste druppel toe waren, konden we nog nét op tijd tanken. Fjieuwww!

Nu lag deze locatie natuurlijk net iets uit de richting van Erik en Yvonne, dus werd het nóg iets later. Gelukkig kregen we een berichtje dat de lasagne al bijna gecremeerd was in de oven, maar waren we nog net op tijd, zodat zowel het eten als ons humeur nog niet niet aangebrand waren. Maar wel een gouden randje! Want wat was het weerzien leuk en wat wonen ze op een prachtige plek. Ondanks de vele ruimte die ze hebben, wisten we ternauwernood de caravan een plek te geven door diverse moves met de mover uit te halen. Een soort van bestuurbare autootjes Erlebnis voor gevorderden zeg maar. Ze stonden dan ook vol verbazing te kijken, gezien ze zelf een caravannetje hebben dat zo ongeveer in onze disselbak past en die je met een knipper van je wimper verplaatst. Toen we eenmaal waren geïnstalleerd, hebben we heerlijk herinneringen opgehaald en ook nog bij een vuurkorfje gezeten. Dat laatste leek ons de volgende ochtend een iets minder goed idee, gezien dat niet echt gepaard ging met glaasjes water…. Maar ach, we hadden wel eens voor hetere vuren gezeten/gestaan. Dus vol enthousiasme zetten we het vervolg van onze reis in waarbij we als doel hadden om al een stuk in Spanje te geraken. En dat lukte, om precies zijn op Quinta da Cavia. Natuurlijk geen toeval dat Jolieke daarop aanstuurde gezien dat haar eerste huisdier was. Bovendien waren de reviews over het restaurant goed en zag de camping er prima uit op de foto’s. Wat schetste onze verbazing toen we het terrein naderen: we waren nog maar net de snelweg afgedraaid, of er doemde al een grote ijzeren deur op. En achter deze onneembare vestiging bevond zich dus de camping. Je kon nog net niet de nummerborden van het langs zoevende verkeer voorlezen vanuit je bed. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken. Voor één nachtje prima, zeker met de nieuwe goed geïsoleerde caravan en een restaurant dat inderdaad prima eten had en een geweldige prijs/kwaliteit verhouding had. Lees: drie gangen incl. water, wijn en koffie voor in totaal 36 euro!

Spaanse slag

Geïnspireerd door het langszoevende verkeer wilden we de volgende ochtend zelf ook op tijd wegzoeven en reden we op het ijzeren gordijn af. Als een bevallige assistente huppelde Jolieke de auto uit en drukte op de magische knop. De deur schuif ietsjes open en toen…. Weer dicht! Huh? Ok… daar ging iets niet helemaal goed. Een belletje naar de nachtwaker leverde een goedbedoelde maar allerknulligste poging op, waarbij hij een houten latje onder de deur doorstak (dat onmiddellijk afbrak) en toen was het wachten op el patron voor het echte reddingswerk. Die kwam uiteindelijk aanzetten met het gezicht van een Spaanse furie en zette zijn frustratie met behulp van een koevoet om in een effectieve actie, want de deur kwam in beweging en ging daadwerkelijk open. Dat alles had alleen wel even geduurd, dus ik stel hierbij voor dat we het voortaan de Spaanse slag noemen…

Binnen no-time doken we vervolgens de snelweg weer op en zetten toen voor nog één keer koers richting een camping in Spanje, dit keer in Cáceres, een charmant stadje dat bekend staat om de ooievaars die daar wonen en daarom UNESCO beschermd is. Bijzonder! Hier besloten we om na alle accu-, benzinetank- en  -poortperikelen maar eens even een extra dagje/nachtje rust te pakken. En dat was heerlijk! In ons geval is rust de dag erna lekker de mountainbike pakken om eropuit te gaan. Maar…. guess what: Joen zijn band was lek! Nu is hij letterlijk niet voor een gat te vangen en triomfantelijk trok hij zijn keurig meegebrachte plakset, reserveband en fietspomp uit de onderbuik van de caravan. Maar… letterlijk een minor detail ontbrak: zo’n lullig klein plastieken liftertje om je band mee in- en uit te tjoepen. Stelt weinig voor, maar net jammer (lees: dan kun je je band niet wisselen) als je die niet hebt. Gelukkig bood een Nederlands echtpaar verderop de oplossing. Aan hen vroeg Jolieke een liftertje waarop de mannelijke helft van het echtpaar onmiddellijk zijn kofferbak indook, terwijl zijn vrouw 623 foto’s liet zien van de wandeling die ze de dag ervoor hadden gemaakt. Ondertussen stond de man toe te kijken hoe Joen de band wisselde en nadat we ons vriendelijk doch beleefd weer hadden los te maken van het praatje waar ze duidelijk om verlegen zaten, gingen we op weg naar de ooievaars.

Hondenhamer

Het oponthoud werd beloond, want ze waren ruimschoots aanwezig op daken, palen, elektriciteitsmasten en hekken. Fascinerend hoe ze kilo’s aan materiaal weten te verzamelen en die kunstig om al die wiebelige uiteindes weten te draperen. Helaas was dat niet de enige diersoort die we hebben waargenomen, want honden zijn ook ruim vertegenwoordigd. En bevinden die zich niet hoog in een nest maar op de grond bij een erf. Meestal achter een hek gelukkig, maar een enkele keer laat een slaperige boer die open staan en hebben ze een uitmuntende neus voor de sappige kuiten van Jolieke (en voor hen die een licht snackje zoeken ook wel de interesse in Joen) en dat laten ze dan ook duidelijk blijken. Ze renden als een malle achter ons aan en blaften en gromden onophoudelijk. Alsof we in een special edition van Jurassic Park meets Dolfje Weerwolfje waren beland. Gelukkig bleken ze nog wel onder de indruk te zijn van Joen die een oerbrul gaf en ze duidelijk liet blijken dat ze weg moesten wezen. Maar niet snel daarna besloten we om onze pittoreske tochtjes voortaan af te leggen met een fietsslot paraat bij wijze van ‘hondenhamer’.

Na al deze avonturen waren we wel toe aan onze stip op de horizon, met de nadruk op ‘zon’. En zo zetten we onze laatste etappe in met het lange gevaarte achter onze auto, op weg naar de Algarve. Enerzijds de dag waarvan je wist dat die komen zou en een plek in gedachten waar we de komende weken neer zouden strijken. Waarbij we natuurlijk al een beeld hadden van een geweldig relaxte camping met veel ruimte, bloemen, dieren en een chille vibe. Zou er wel een plek zijn en zo ja, dan niet eentje ter hoogte van het toiletgebouw en/of te midden van allemaal ‘hele relaxte mensen’ die de hele dag met je wilden kletsen, of misschien wel hardop wilden gaan mediteren inclusief klankschalen sessies en de geur van gefermenteerde soja? Want dat was ook wel weer een beetje het idee dat we hadden bij het bestuderen van de website en daarbij de reputatie dat de camping het hele jaar open is, waardoor er veel mensen met campers voor langere tijd neerstrijken.

(Bemoei)Zuchtje wind

Gelukkig was niets minder waar! Wat een prachtige camping en wat een mooie plek. Met zicht op de geiten en Alpaca’s. Geen klankschaal of bemoeizuchtige buur te bekennen. Hooguit een zuchtje wind en de voederbak van onze nieuwe overburen waar ze enthousiast doorheen banjeren op zoek naar nog meer eten. Het beeld van gefermenteerde soja werd al snel vervangen door vers getapt bier dat ze bij de mooi aangelegde pool verkochten. En dat alles op een kwartier fietsen van de kust mocht je toch meer belangstelling hebben voor een wijntje en een duik in de zee. We zullen jullie niet verder vermoeien met alle details zoals de prachtig aangelegde bloementuin en niet te vergeten de zon die heerlijk schijnt. En dat alles voor een lieve som van 9 euro per dag! Met een Aldi en Lidl om de hoek en Joen zijn BBQ skills en/of Jolieke haar vaardigheden in onze luxe uitgeruste keuken creëren we echt een hoog ‘Mijn tent is top!’ gehalte. Om nog maar te zwijgen over de talrijke restaurantjes waar je voor een appel en een ei de heerlijkste verse vis eet. Genieten dus!

En om aan dit alles een gezond tegen(ge)wicht te bieden hebben we inmiddels diverse Crossfitboxen bezocht en aan een lesje meegedaan. Nou, dat hebben we geweten hoor. De eerste de beste keer werden we ontvangen door een ietwat verlegen vriendelijk meisje die zich gaandeweg ontpopte als een heuse drill instructrice en ons vriendelijk doch dwingend verzocht om even tig keer een heuvel op en af te rennen. En dan bedoel ik niet zo’n laf Hollands glooiinkje, nee dan hebben we het over het serieus steile werk inclusief stoffige zandhopen, scherpe stenen en stekelig struikgewas. En dat alles terwijl het 27 graden was. Joen kwam nog wel redelijk omhoog, maar Jolieke haar accu was al snel leeg. Sterker nog: het voelde eerder alsof al het zuur acuut in haar bovenbenen ging zitten. Nou ja, nog even volhouden en dan wel weer een pastel de nata in de pocket…

Out-of-home office

Daarnaast vormde het ook een mooie tegenhanger op de ochtenden waarbij onze Eriba transformeerde in een ‘out-of-home office’: compleet met de airco aan en diverse beeldschermen geïnstalleerd in de zithoek inclusief supersonische wifi-verbinding. We moesten er alleen af en toe wel aan denken om niet spontaan in onze zwembroek in een Teamscall te duiken of even het geluid op mute te zetten wanneer de Alpaca’s werden gevoerd. Want die produceren een hoog piepend geluid wat weg heeft van een op hol geslagen fluitketel. Als ze geen pufferige scheten laten waar ze ook vrij profi mee omgaan. Tel daar nog wat geblaat van de schapen en soms gebalk van ezel bij op en dan is het dierengeluidenspel wel compleet. Een luxeprobleem zeggen we dan maar. 😊 Zo konden we het wel even mooi uitzingen totdat Jolieke voor een weekje terugvloog naar Nederland vanwege een event dat ze moest begeleiden en aansluitend een sportief evenement met haar vriendinnen. Gewoon een beetje gek om dan opeens uit de bubbel te stappen waar je dan samen in zit. Maar ach, ook dat heeft weer zijn voordelen. Zo had Joen even het rijk alleen en kwam Wiebe hem een paar dagen opzoeken en eenmaal in Nederland kon Jolieke nog wat spulletjes verzamelen die we alsnog in de caravan wilde hebben. Lang leve online bestellen en behulpzame buren waardoor er bij thuiskomst meer dozen dan meubels in de kamer stonden. Wat daar allemaal in zat? Daarover in de volgende blog meer…