La vita e bella

Waar je in Frankrijk struikelt over du pain, du vin, du Boursin, bestoken de Italianen je met olijven, pizza en pasta. Ook geen straf. Zeker als je bedenkt dat je in Toscane zicht heb op glooiende heuvels, pijnbomen en een heerlijk temperatuurtje. We hebben dan ook goed ons best gedaan om ons leventje naar een hoog ‘la vita e bella’ gehalte te tillen. Dat is ons zeker gelukt met caravan front row op de terrassencamping en dus adembenemend uitzicht.  En niet te vergeten een gezellig weerzien met la famiglia Nievaart. We bleven er daarom wel een week langer dan we van tevoren hadden bedacht. En alsof dat nog niet genoeg was kwamen er nog een paar dagen bij. Want ja, als Jolieke een camping boekt en zich vergist in de naam, dan kom je al snel 200 kilometer noordelijker uit terwijl je onderweg bent naar de oostkust(!). Gelukkig was Joen zo handig om de volgende bestemming alvast even in te toetsen in de navigatie. Ach ja, een kleinigheidje houd je altijd. Toen hebben we vriendelijk doch beleefd laten weten dat we niet zouden komen en een paar dagen later koers gezet naar een camping die wel op de route lag.

Dun door de broek
Onze nieuwe tijdelijke woonplaats bestond uit een campingterrein dat ruimte bood aan slechts 10 plekken en was een paar maanden terug gekocht door een Nederlands echtpaar. De nieuwigheid straalde er dan ook vanaf. Met een overenthousiaste ontvangst, brand new sanitair en gloednieuwe trekkerstenten op een nog kaal grasveld had het dan ook een hoog ‘Ik vertrek’ gehalte. En ja hoor, het was nog waar ook. Femke en Martijn hadden hier dan inderdaad aan meegewerkt. Eind dit jaar zijn al hun belevenissen op TV te bewonderen. Maar omdat het allemaal wel heel soepel was verlopen voor het stel uit Hoogland met 3 kinderen dat nog nooit voet aan Italiaanse grond had gezet, had de redactie geprobeerd het flink wat smeuïger te maken. Zo moest Femke half huilend de was opvouwen en Martijn rondploeteren met de tentharingen- en doeken. Terwijl het eigenlijk allemaal heel goed van start was gegaan. De hele zomer stonden alle 10 de plekken vol en waren de tenten goed gevuld. Met Nederlanders uiteraard. Dat was wel even wennen voor ons. Al helemaal als je bedenkt dat er een hoog ‘kroostgehalte’ was. Ach, best gezellig hoor, van die nieuwsgierige kindertjes die compleet in prinsessenpakje of gewapend met een Zorro-zwaard je caravan instappen omdat ze even willen kijken hoe we wonen. En niet te vergeten hing er op het brand new bordje bij het sanitair een overzicht van de wekelijkse activiteiten. Wie had er ooit gedacht dat wij nog eens zouden gaan wijnproeven, volleyballen of pizza eten met onze buren? En dat was eigenlijk best gezellig tot het moment waarop de gesprekken aan tafel gingen over de ontlasting van de jongste telgen en dan vooral op welke plekken zich dit allemaal kon bevinden (ja echt: dit is geen kontverhaal!!). Met drie neefjes en twee nichtjes konden we ons aardig staande houden in deze materie tot het moment waarop we het punt bereikten van het kaliber ‘vegen tot aan de nek’ en ‘vlekken in het snikhete autostoeltje op de Route du Soleil’. Toen moesten we hoognodig terug met een smoes naar onze caravan voordat het ons zelf dun door de broek liep…

Peren en druiven
Opgelucht zochten we de volgende dag de frisse zeelucht op voor de laatste etappe over het water: die richting Kroatië. Daar kwamen we aan op een camping aan die de helft zo groot was als die van Femke en Martijn. Met nauwelijks andere gasten en al helemaal geen kinderen. Wat een rust! Sterker nog: we waren met stip de jongste gasten en werden zeer hartelijk verwelkomd door een ouder Kroatisch echtpaar dat de mini-camping runde. Wat een schatten waren dat zeg! Opa sprak een paar woordjes Duits en met oma communiceerden we met handen en voeten. Maar vooral ook op bourgondische wijze. En zo troffen we al vrij snel vers geplukte tomaatjes uit eigen moestuin aan op onze Delftsblauwe tafelkleedje. En snel daarna peren en druiven. Als reactie op ons enthousiasme werd Jolieke haar hand vastgepakt en sleepte oma haar samen met een mandje mee naar de moestuin die aan de camping grensde. Daar begon ze druk in de grond te graven en wortels, uien en tomaten er uit te halen die allemaal in het mandje gingen. Die waren allemaal cadeau voor ons. Op een gegeven moment moest de rem er echt op, want op deze manier konden we de komende drie weken groentesoep- saus en salades eten!

De groenten van oma
Onze pas vergaarde groenten kregen uiteraard een mooie bestemming in de pan, op de BBQ en in de blender. Natuurlijk niet zonder een mooi hapje te presenteren aan opa en oma, samen met een stukje biefstuk van grillmeister Joen. Als antwoord daarop verscheen opa met pretoogjes boven een kan eigengestookte brandewijn. Een goedje waar elke Kroatische familie zijn eigen recept voor heeft. Met als gemeenschappelijke deler een heerlijke friszoete smaak met een behoorlijk alcoholpercentage. En zo zaten we te genieten van alle heerlijkheden die we om ons heen hadden verzameld. Inclusief de glunderende gezichten van oma en opa die even verderop zaten. Na een weekje werd het tijd voor de volgende bestemming een stukje boven Split en haakten moederlief en man gezellig aan.

Distelparadijs
Maar voordat het zo ver was besloten we de nodige versnaperingen te lijf te gaan door eerst een flink stuk te gaan fietsen. En dan leek het ons wel leuk om een rondje om het prachtige meer te gaan fietsten dat we daar hadden gezien. Dus hup, vanaf het gladde asfalt even het zijpaadje in en recht op het meer af. Jammer alleen van al die distels die er hingen en dat er eigenlijk ook geen fatsoenlijke weg te vinden was die langs het water lag. Toch terug naar het asfalt dan maar. Dat fietste alleen iets zwaarder dan we dachten. Niet zo gek toen vijf minuten later bleek dat we allebei een lekke band hadden. En niet zo maar eentje: het complete distelparadijs had zich in ons rubber gehuisvest. Dat is niet zo’n beste combi met de rugzak waar de helft van het reparatiespul uit ontbrak. Die hadden we met onze vakantiemodus in de caravan laten liggen. Gelukkig was de oplossing nabij en kwam er opeens een overenthousiaste Kroaat op een racefiets voorbij. Zodra hij ons in het vizier kreeg, stopte hij en bood aan om te helpen. Zo’n vriendelijke, actieve en blije inwoner van dit land hadden we nog niet eerder gezien. Het is namelijk geen overdrijven als ik zeg dat we samen goed waren voor minstens 4 gaten. Met andere woorden: alle banden waren lek. Maar niet getreurd: hij trok zijn tasje van de fiets en toverde een reparatiekit uit waar Tom du Moulin jaloers op zou zijn geweest. Er werd druk geknipt en geplakt met als finishing touch een vrijwel onmogelijke sessie met een handpompje. Dat zijn van die übercompacte fietspompjes met de capaciteit van een muggenscheet, dus tel uit je winst… Toen we eindelijk na 1,5 uur klaar waren hebben we maar rechtstreeks koers gezet naar de eerste de beste kroeg om hem op een biertje te trakteren. En onszelf ook als pleister op de wonde. Je wilt vast niet weten hoe de achterband van Jolieke eruit zag toen we de terugreis naar de camping in wilden zetten…