Het schip in

Het was aan de Costa del Sol, tingelingeling… daar sloeg ons hartje inderdaad op hol! Wat een drukte opeens zeg, vergeleken met de rustige camping aan het meer waar we vandaan kwamen. Opeens hoorden we weer mensen om ons heen Nederlands praten, werd er druk aan ijsjes gelikt en met luchtbedden rond gesleept. Best leuk om daar voor een paar dagen deel van uit te maken of beter gezegd dit te aanschouwen, maar ook wel prima om van hieruit ons volgende avontuur te starten:  de nachtboot pakken naar Sardinië. Het eerdere idee om verder door te rijden naar boven richting de Pyreneeën lieten we hierbij letterlijk varen. Ook niet zo gek en best wel verstandig met de kokende remmen van ons plastieken paleis nog op het netvlies. Die Tour de France wordt de komende jaren ook nog wel verreden dus laten we mooi nog even op Joen zijn bucketlist staan.

Maar toch vonden we dit betrekkelijk veilige alternatief ook wel behoorlijk spannend. Dus hadden we van tevoren netjes uitgevonden waar je moet inchecken, welk poortje je door moet rijden etc. Ja ja, het wordt nog wel eens wat met ons! Maar ja, als je de verkeerde rij kiest dan is het ook niet even met je vinger in je neus straatje keren met dat gevaarte achter je aan. En zo stonden we dan klaar om die gigantische buik van de boot in te rijden. Het ging allemaal van een leien dakje. Maar eenmaal binnen kregen we als dank voor deze grondige voorbereiding alsnog een onvervalst staaltje keren voor de kiezen. En waar doe je dat nu liever dan in het laadruim van de boot dat al bijna helemaal vol stond? Dat was nu eenmaal de procedure van de bootmaatschappij. Die lieten liever iedereen in het ruim een slinger aan het stuur geven dan dat ze zelf de boot omgekeerd wilden laten aanmeren. Ideaal als je bedenkt dat het dus vol stond met auto’s volgepropt met zenuwachtige/uitgelaten gezinnen en vrachtwagens met vermoeide/doorgewinterde bestuurders. En langs dit alles moesten we op aanwijzingen van een paar bonkige medewerkers tactvol zien te manoeuvreren. De man die voor onze neus stond om ons hier doorheen te loodsen had wat weg van Hulk Hogan na zijn hoogtij-jaren. Compleet met doek om zijn hoofd geknoopt stond hij bevelen uit delen. Of eigenlijk meer te grommen, waarbij het duidelijk was dat hij een tekort aan klinkers had. Joen zette toen ook maar zijn meest primaire hoofd op en begon verbeten aan het stuur te draaien. Hij deed wat hem het beste leek en alleen als hij echt een oerkreet hoorde, drukte hij op de rem. En zo kwamen we heelhuids de juiste kant op te staan. En hadden we heel veel zin in een biertje…

Opgelucht trok Joen de koelbox open en haalde er twee ijskoude blikjes uit. Toen bedacht hij opeens dat Hulk Hogan er ook wel eentje had verdiend na al het schreeuwen en zwaaien. Zodra hij in de buurt kwam met het koude biertje, ging het hoofd van Hogan acuut in de ontdooistand. Breed glimlachend pakte hij het aan. Maar de vreugde was van korte duur. Al gauw kwam er een mannetje op hem afgerend. Zonder hoofddoek maar wel met een indrukwekkende reeks badges op zijn overhemd. Nu is ons Spaans niet erg goed, maar we begrepen al gauw dat het niet de bedoeling was om aan het bier te gaan. Teleurgesteld legde hij het blikje weg, maar niet nadat hij ons een vette knipoog had gegeven en ons een paar perziken toewierp die hij kennelijk ook buit had gemaakt. Met dit zoethoudertje zochten we een rij stoelen op en dobberden weg in slaap. Op weg naar Sardinië waar broerlief Flo ons stond op te wachten om ons een paar dagen te vergezellen. Ietwat verkreukeld maar best goed uitgeslapen rolden we ’s morgens vroeg de boot weer af en zetten koers richting een camping vlakbij de kust. En wat voor een kust! Met water blauwer dan blauw en de zon die volop aan het shinen was. En dit alles in een lieflijke Sardijnse setting dus in de directe omgeving geen snelwegen, files, verkeerslichten te bekennen. Ook restaurantjes waren er niet eens heel veel, maar lang leve TripAdvisor. Daar vonden we een goed gewaardeerd tentje in de buurt van de camping. Opgetogen reden we er heen en eindelijk aan een landweggetje zagen we een huis achter een hek opdoemen. Er was geen bordje ‘restaurant’ of iets dergelijks te bekennen. Hmmm, wat nu? Hongerig en nieuwsgierig als Jolieke was, stapte ze de tuin in en al gauw ontdekte ze een huiskamer en een paar mensen die riepen dat we verder mochten komen. Nou, dat hebben we geweten. Hoe bedoel je ‘hidden gem’ zoals ze dat zo mooi op TripAdvisor noemen. We hebben werkelijk de sterren van de hemel gegeten in een gemoedelijke sfeer en kwamen met moeite nog het tuinhek door toen we uren later weer naar huis reden. Een perfect begin van ons Italiaanse avontuur! Nu zat er een stukje vlees bij dat zo ontzettend mals was, dat we graag wilden weten wat het was. Maar omdat de dame die ons bediende geen woord Engels sprak, kwamen we er pas achter toen we al aan het dessert zaten en het aan de eigenaar vroegen. Toen hij als antwoord zijn tong uitstak en daarbij begon te loeien begrepen we dat we kalfstong hadden gegeten…

Het heerlijke eten, drinken en luieren wisselden we mooi af met de nodige fietstochtjes over het eiland. Flo moest er ook aan geloven en was dan ook wat blij met het motortje op de fiets. We brachten nog een nachtje door in een appartementje in Cagliari, van waaruit hij weer terug vloog en maakten daarbij dankbaar gebruik van de wasmachine die daar stond. Je kunt je dan ook voorstellen dat de eigenaar ietwat vreemd stond te kijken toen we incheckten met 3 volle vuilniszakken in onze hand. En zo gingen met een schoon en fris gevoel de rest van de dagen in en maakten langzaam het rondje Sardinië terug omhoog waar we de boot weer zouden pakken naar het vasteland. Dit keer naar de oostkust van Italië. Nu waren we tenminste voorbereid op het ergste. Dus de biertjes lagen alweer koud in de koelbox. Op naar Toscane!