The only way is up

Nu we lekker opgewarmd waren onder de Spaanse zon, gingen we het maar wat hogerop zoeken. En zo sjeesden we na een week door met onze ‘waogen’. Met nadruk op sjezen, want heel soms moeten we onze ‘go with the flow’ modus omzetten naar een heuse planning. Zoals in het geval dat de zus van goede vriend Wiebe trouwt. Waardoor hij samen met zijn vrouw en kinders was neergestreken in Valencia city center voor 2 nachtjes. Om vervolgens koers te zetten richting trouwlocatie daar in de buurt. Van dat moment wilden wij natuurlijk wel even profiteren.

Dus terwijl Joen de meiden naar het vliegveld van Sevilla bracht, ruimde Jolieke braaf de laatste spullen op en stond paraat naast de caravan toen Joen er weer aan kwam scheuren. Want vandaag stond er toch echt een dubbele portie kilometers op het menu. Waarbij we normaal gesproken rustig an maximaal 300 kilometertjes wegtuffen, gingen we nu met gemak de 600 kilometer over. Gelukkig was het een lange, rechte en vooral zinderende weg. 'The only way is up', zeggen we dan maar. En zo kwamen we in de loop avond aan op de camping, een half uurtje rijden van de Valenciaanse stad. Verheugd draaiden we het terrein op en werden al snel verwelkomd door de klanken van een enorm gezellig discomuziekje in een hal bij het zwemparadijs. Zwemparadijs? Eh ja, want de campings in de buurt van een stad zijn nu eenmaal niet van die rustieke minicampings waar het meest wilde geluid al snel afkomstig is van een klokkende kalkoen of balkende ezel.

Gelukkig vormden het beeld en geluid een ware eenheid, want tussen de klanken door liepen hele families rond met kinderwagens, peuken en/of honden. En als ze zaten deden ze dat met als 1 grote lichtgevende familie onder de neonbakken. Die hadden ze speciaal opgehangen in de voortent zodat ze ook goed de barbecue konden zien en de televisie. Dat waren ze dan ook druk mee. De hele avond lang. Echt stille genieters zijn die Spanjaarden alleen niet. Ze praten, lachen en eten to the max zeg maar. Dus er zat niets anders op dan onze caravan er tussen te proppen. In een van de kaarsrechte en vooral smalle vakjes die overspannen waren met een gezellig zeil en begrensd met een halfdood boompje, maar vooral ook met de voorraadkast van de buren en de fiets van hun zoontje. Nou ja, des te meer reden om op tijd ons bed in te gaan en de volgende dag lekker de motor naar Valencia te pakken.
 
Dat hebben we dan ook gedaan en een mooie avond en nacht met Wiebe en family beleefd. Lang leve de babyfoon app. Gewoon met de smartphone op de hoek van de tafel live het gesnurk van die twee gastjes kunnen volgen die een verdieping schuin boven het restaurant lagen te tukken. Gelukkig was hun appartement groot genoeg om daar een aantal uurtjes later in een bed neer te ploffen. Daar zeiden we natuurlijk geen ‘nee’ tegen. Omdat we bij terugkomst de volgende dag toch weer snel gedesillusioneerd raakten van onze eigen woon- en verblijfplaats, pakten we dit keer onze mountainbikes en gingen lekker een stuk erop uit. En alsof dat nog niet genoeg was, ’s avonds nog maar eens de stad in. Dit keer met zijn tweetjes dan. Dus dat werd een pan paella op tafel, glaasje wijn erbij en genieten maar! Daarna zelfs nog een kijkje genomen in het bruisende nachtleven zodat we pas in de kleine uurtjes weer onder het zeil kropen. Hoe bedoel je campingontwijkend gedrag? Nu was dit gesjeesde programma wel erg veel van het goede. Dus besloten we om vooral geen wekker te zetten en desnoods een dagje later weg te gaan. Want eigenlijk zouden we de volgende dag onze reis alweer vervolgen.

Nou, die keuze werd uiteindelijk voor ons gemaakt. Want terwijl wij nog heerlijk lagen te pitten, werd er de volgende dag woest op ons raampje geklopt. Daar stond een kittig typje van de receptie met in de ene hand een peuk en de andere zwaaiend dat er uit moesten komen. Want wat bleek nu? De plek was gereserveerd! Laat de camping nu niet vol zijn geweest, maar er was kennelijk een familie die erg veel prijs stelde op uitgerekend deze gezellige overdekte plek. En dus waren ze er rond 10.00 uur ’s morgens al. Gelukkig werden ze in ieder geval tot 12.00 uur subtiel tegengehouden bij de receptie (lees: de formele inchecktijd). Maar eer wij met onze suffe kop het hele circus in beweging hadden was het al bijna 13.00 uur. Je kunt begrijpen dat de meneer in kwestie het levende voorbeeld was van de Spaanse Furie! Oeps. Na ons meest onschuldige Hollandse hoofd en allerliefste glimlach zijn we zo snel mogelijk tussen de kinderwagens door de camping afgereden.
    
We gingen nog een stukje noordelijker en dit keer naar een gemoedelijke camping aan een meer. Daar konden we mooi een paar dagen bijkomen, maar zoals het een echte Joen en Jolieke betaamt, stond er alweer iets op het programma. Dit keer in de vorm van een festival. Een wel heel bijzondere, ‘Nowhere’ genaamd. Voor de kenners onder ons: dit is het Spaanse zusje van ‘Burning Man’ de variant in Amerika. Een meerdaags festival in een woestijnachtige setting, waar je niets kunt kopen, enkel ruilen. En dat alles onder het mom van vrijheid, blijheid. Nou, dat sprak ons wel aan om een paar dagen in the middle of Nowhere neer te strijken en eens te zien of het niets doen ons inderdaad al zo goed af zou gaan als we zelf dachten. Maar als gezonde tegenhanger daarop moesten er eerst de nodige voorbereidingen worden getroffen. Denk aan het inslaan van de nodige flessen water (richtlijn 6 tot 8 liter per persoon per dag maal vijf dagen!), blik- en droogvoer, kaarsen, toiletpapier etc. Echt back naar the basics dus zonder stroom, normale douche of toilet. In ons geval betekende dat ook nog eens afkicken van de luxe zaken als tv, koffiemachine en ja… zelfs een airco! Die dingen wilden wij luxepaardjes dan ook tijdelijk stallen. Gelukkig waren ze op de camping zo vriendelijk om een hoek op de parkeerplaats ter beschikking te stellen waar we het boeltje inclusief motor en fietsen mochten opslaan voor een paar dagen. En zo gingen we op weg naar Nowhere, een uurtje bij de camping vandaan, de coördinaten van de locatie keurig ingetoetst. Want het heette niet voor niets Nowhere: het terrein was nu niet bepaald een vastomlijnd gebied in termen van Google maps… En zo vertrokken we dan met een klotsende caravan en dito oksels op weg naar een nieuw avontuur!