Spanje olé!

En zo vertrokken we richting Spanje, maar omdat Portugal toch wel ons hart gestolen heeft, boekten we nog twee nachtjes in een Portugees plaatsje aan de Spaanse grens. Nog even die heerlijke keuken proeven, van het mooie landschap en de vriendelijkheid van de mensen genieten. Nou, dat hebben we geweten. De campingeigenaar tipte ons een restaurantje waar we ab-so-luut heen moesten. Mits we alles lusten en er geen moeite mee hebben om culinair verrast te worden. Nou, dat is aan ons natuurlijk wel besteed. Hij had niets te veel gezegd, want we kwamen binnen in een sfeervol tentje waar de eigenaar ons vrolijk begroette en daarna van alles begon te vertellen. Dit alles natuurlijk in het Portugees, waar we niets van begrepen. Toen maakten we maar een uitnodigend gebaar in de trant van “kom maar door met je heerlijke eten”. Dat hebben we geweten zeg! We vielen van de ene bourgondische belevenis (de heerlijkste hammetjes en kaasje als voorafje) in de volgende smaaksensatie, bestaande uit megamals suddervlees en nog 4 gangen waar we de lezers thuis maar niet mee zullen vermoeien. Dit alles begeleid met een heerlijk karafje wijn.

‘Yes’ en ‘no’
Al snel nam er een man plaats aan het andere tafeltje dat het restaurant rijk was. Verheugd merkte hij op dat er eens een keer geen locals naast hem zaten. Hij wendde zich vrijwel direct tot ons in zijn beste Engels en maakte een gezellig praatje. Hij was dan ook een van de weinigen die met ons kon communiceren, maar dat kwam omdat hij de veearts van de regio was en de  Engelse taal dus eigen had gemaakt tijdens zijn studie. Althans, het was iets dat er op leek want enthousiast stak hij van wal en overlaadde ons met verhalen waarvan de clou ons niet duidelijk was of anekdotes waar we de grap niet van begrepen. Maar ach, het was gezellig en we zeiden ‘yes’ en ‘no’ of lachten wanneer we dachten dat een goed idee was en dronken een wijntje met hem. Of eigenlijk een paar. Want binnen no time werd er een fles rode wijn op onze tafel gezet die door hem besteld was. Die was volgens hem namelijk veel beter dan het karafje dat wij hadden. En ja, die moesten we vooral samen opdrinken. En ach, hij lustte ook wel een glaasje. En zo kwam het dat we een hele gezellige avond hadden met zijn drieën aan dat kleine tafeltje samen met de heerlijkste gerechten.

Dit tafereel vormde een schril contrast met het tafeltje dat hij achter had gelaten en waar zijn vrouw nog zat met een uitgestreken gezicht. Ze was de Engelse taal niet machtig en had ook duidelijk geen zin om zich in het gesprek te mengen. Nu was hij toch echt niet van plan om met haar mee naar huis te gaan. Nadat hij haar subtiel had weggebonjourd (of gebomdiaad zoals dat in het Portugees waarschijnlijk heet) werd hij er nog meermaals fijntjes aan herinnerd dat ze het niet geheel met zijn keuze eens was. Zijn mobieltje rinkelde onophoudelijk en waarbij hij haar de eerste keren nog lief en aardig te woord stond, klonk hij na een telefoontje of drie al iets wanhopiger. Uiteindelijk besloot hij toen heel stoer om niet meer op te nemen, maar na een half uurtje bleef er weinig meer van zijn voornemen over. Het werd toch maar eens tijd om naar huis te gaan en dus namen we afscheid van elkaar. Zo was het goed, want de fles was leeg en wij wilden ook wel uit de ‘yes en no modus’. Al met al een heerlijke avond!

In het geheugen gebrand
Hoe anders zag het industriële buitengebied van Sevilla er uit waar we een dag later dissel boven de grond zetten? Gelukkig viel het allemaal mee en belandden we in een oase van rust op de camping die we daar een week hadden geboekt. Veel slapen zouden we er toch niet, want Joen bleef de eerste nachten al in een hotelletje in de stad samen met een vriend die overkwam en Jolieke had een weekendje met een paar meiden in het vooruitzicht. Het was allemaal heel gezellig en deze dagen staan dan ook letterlijk in ons geheugen gebrand.

Want wat was het warm zeg! Jolieke sleepte zich met de meiden voort door de stad en vond het al zo vreemd dat de zolen van haar gympjes bijna vastkleefden aan de straat. Uit pure noodzaak hadden we ook allemaal een gigantische strohoed gekocht om zo de ergste stralen op ’t koppie te weren. Zoals we er toen bij liepen had het vooral weg van een mislukte Maxima look alike wedstrijd, maar dat boeide ons weinig…

Moeder der katers
Anyway, toen we aan het einde van de middag de stad uitsloften kwamen we weer langs het kraampje waar we deze hadden gekocht. De dame die er stond wees triomfantelijk naar onze hoed, stak haar duim op en wees vervolgens naar de thermometer die iets verderop aan de weg stond. En guess what: deze gaf een temperatuur aan van VIJFTIG graden! Wat?? Vind je het gek dat we niet verder kwamen dan een meter of 50 voordat we weer de airco in moesten vluchten! Als we dat hadden geweten dan hadden we waarschijnlijk nooit zo veel van de stad gezien. Idem voor Joen die na een hele gezellige avond in Sevilla de ‘moeder der katers’ had, zoals hij dat zelf zo mooi noemt. Het geplande tochtje op de Segway bood dan ook uitkomst en gaf hem zo wat frisse lucht. Dat was maar net voldoende voor hem en de verleiding was dan ook groot om hier en daar de bosjes in te zoeven om zich zo van de overdaad aan Sevillaanse sappen te ontdoen…

Rust en reinheid
Wat waren we blij dat we nog even een dagje konden neerploffen aan het zwembad van de camping. Wie daar alleen iets minder blij mee was, was Pedro de badmeester. Zittend op een tactische plek aan de rand van het zwembad met koelbox en fluit binnen handbereik, zat hij lekker te loeren van onder zijn rode pet. Een pindaatje eten of wat drinken? No way! Ook de douche laten druppelen of met een zwembandje het water in werd streng doch rechtvaardig van de hand gewezen door onze Pedro. Ja, hij nam zijn taken serieus waar. Het mag dan ook duidelijk zijn dat het zwembad er onberispelijk bij lag. Maar wat had onze nieuwe beste vriend dan in zijn koelbox zitten vroegen wij ons af. Op elk heel uur werd het ons duidelijk: dan werd er met de grootste nauwkeurigheid een monster van het water genomen, waarna de flesjes keurig gekoeld werden bewaard. Als we nu niet van rust en reinheid konden genieten…. En dat was maar goed ook, want daarna stond er alweer een rit naar Valencia gepland met ook de nodige bijpraat (lees: eet- en drinkmomenten) op de planning. Spanje olé!