Koekje van eigen deeg

Na een soepele rit draaiden we de laatste rotonde over en stonden vrijwel meteen voor de poort van de volgende camping. Dit keer met de naam ‘Tamanco’ wat ‘klomp’ betekent. En daar viel ook wel wat voor te zeggen want het ontvangstcomité bestond uit rondhobbelende kippen, een gillende gans, klokkende kalkoenen, en chaotisch uitziende cavia’s. Dit alles in een vintage setting inclusief brocante container en hippie huiskamer! :-) Plus nog een karretje waar de eieren te koop werden aangeboden samen met wat de locals nog meer aanleverden zoals courgettes, abrikozen etc. Niks geen Appie to Go, gewoon gewichtjes op de weegschaal en muntjes in het blikje. (H)eerlijk toch!

Eitje
Wat we alleen niet direct doorhadden is dat er ook andere eieren waren dan die van een kip. Hollands als Jolieke nog altijd is, had ze lekker het allergrootste ei uit het kraampje gepakt. Verheugd tikte ze hem tegen de rand van de pan en… er gebeurde niets! Jemig, wat was dit voor een flauwe grap? Had iemand soms een steen in het kraampje gelegd? Nog maar een keer proberen dan. Na een flinke tik brak de schaal open en kwam er een huge eiersubstantie tevoorschijn met een dooier zo groot als een tennisbal. Na flink lang geduld hebben kregen we het toch voor elkaar om een samenhangend geheel uit de pan te harken. En dat smaakte eigenlijk best wel ok. Wat bleek nu? Het was een ganzenei! Weer wat geleerd…

Op vakantie
Na alle schranspartijen begon het natuurlijk weer te kriebelen en moest er worden bewogen c.q. wat worden ondernomen. Lang leve de wifi in het restaurantje op de camping. Daar wist Jolieke een bijzondere fietsroute uit haar smartphone te Googelen: de Ecopista do Dao. Of te wel een voormalige spoorlijn van 50 kilometer lang die volledig is geasfalteerd en daardoor zeer geschikt om over heen te fietsen. Ideaal: niet te steil en immer geraude aus dus geen verdwaalpartijen. En dan ook nog langs de weg voormalige stationsgebouwtjes die fungeren als barretje/restaurantje. Ideaal! Dus dat werd met de fietsen op de auto richting beginpunt. Rugzakje met tandenborstel mee en een hotelletje in het stadje aan het eindpunt geboekt. En zo gingen we ‘op vakantie’. Want ja, zo noemen wij dat wanneer we niet in ons huisje (lees: caravan) slapen. Na een relaxed avondje gingen we de volgende dag in een sneltreinvaart weer terug zonder enige vertraging ;-)

Telescooparm
Eenmaal terug op de camping pakten we ons leven tussen de kippetjes weer op: wasje draaien, kletsje met de buren maken en af en toe op de laptop een beetje de digital nomad uithangen. Wat schetste onze verbazing toen we op een ochtend de deur van onze caravan open deden en tegen een zwarte smurrie aankeken? Laten we zeggen alsof iemand zijn asbak over ons had geleegd en daar vervolgens lafjes de tuinsproeier overheen had laten gaan. Als je er met je vinger overheen ging werd ie pikzwart en dat terwijl het oppervlak er nog steeds smerig uit bleef zien. Met andere woorden:  dat werd een hardnekkige schoonmaakklus waar Mien Dobbelsteen spontaan een burn out van zou krijgen. Wat bleek nu? Zo’n 50 kilometer verderop woedden er zware bosbranden waar onze camping stille getuige van was geweest en enkel te maken had met verdwaalde asdeeltjes en bluswater. Dat is natuurlijk niks vergeleken bij de slachtoffers die er waren gevallen. Maar al met al zijn we samen zo’n 5(!) uur bezig geweest om de boel weer schoon te krijgen. Nou ja, doen we ook nog eens wat en alles weer lekker ultra schoon. Helaas was de vreugde van korte duur want toen we de volgende ochtend blij het gepoetste deurtje opengooiden keken we dit keer aan tegen een bruine spettersmurrie. Alsof iemand… ehh nou ja, laat maar… Dit keer was het een fikse regenbui waar het nodige zand bij zat die was neergekletterd en gespetterd op onze plastieken bak en toebehoren. Nou ja, gelukkig stond de emmer nog binnen handbereik en hadden we de juiste swipe nog in de vingers. Dus we hoefden nog maar 3 schoonmaak uurtjes er bij op te tellen! Wat natuurlijk ook scheelde is dat we de amazing telescooparm van de buurman mochten lenen waar een schoonmaakborstel aan vast zat. De beste man was een halve ochtend bezig geweest om deze te maken van een parapluie, tierips en wat hij nog meer voorhanden had. De ware scoutinggeest kwam in hem naar boven! En bij Joen daarmee de charmante hosselspirit want binnen no time stond hij onze luifel daar ook mee te poetsen. J

Stroepwaffel
Na al deze noeste arbeid wilden we ons toch ook nog wel vrijwillig in het zweet werken. In een crossfitbox wel te verstaan. Al gauw kwamen we er achter dat je in Portugal best een keer aan zo maar bij een work out mag aansluiten. Ze vinden het alleen maar leuk als er twee van die idioten op een motorscooter met Nederlands kenteken aan komen zetten die zich vervolgens met een grote glimlach en handen en voeten verstaanbaar proberen te maken. Als blijk van waardering krijgen ze na afloop altijd wel een onvervalste ‘stroepwaffel’ cadeau. Een XL edition in een heerlijk meutig foliepapiertje met windmill en tulips er op. Lang leve de grootverpakking van Sligro. Succes verzekerd!

Maar helaas kregen wij een koekje van eigen deeg want na een geweldige leuke en zware sessie, verkeerde Joen in een zware upper door al die adrenaline in zijn lijf. Deze wilde hij graag omzetten in een spontane handstand tegen de muur. Net zoals hij al die andere hele jonge en/of hele gespierde gasten had zien doen. Dat deed hij ook wel even. Hij nam een aanloop, stak zijn handen uit en WHAM! ging toen vol in de rem als een eland voor een auto. Was toch allemaal een beetje spannend zo’n muur die op je afkomt. Geen punt: dan ging ie het gewoon in het luchtledige proberen met zo’n gespierde gast die hem dan wel op zou vangen/tegen zou houden. Wat hij op zich deed, maar toen Joen na een aantal halfslachtige pogingen weer op de grond belandde met zijn voeten, toen hoorde hij KRAK! komen uit zijn grote teen.  Ai, dat werd rustig zitten met een pak ijs op zijn teen. Ik denk dat ze iets minder lang plezier hebben gehad van de stroopwafel dan van de pijn waar hij weken lang mee heeft rondgehobbeld…

Gelukkig rijden we met een automaat, dus dat werd linkervoetje in de ruststand richting España! Maar niet voor lang want daar zou vast wel worden gestapt met de vrienden die daar zouden aanwaaien!