Alle remmen los!

Zo, daar zitten we dan weer met een inmiddels vertrouwd beeld van Joen-met-zonnebril naast me achter het stuur die af en toe naar mijn geklets luistert, maar meestal naar sportverslagen, praatprogramma’s of muziek. Voor mij een filevrije snelweg die zindert van de warmte met als happening van het uur een vrachtwagen die we inhalen. In de zijspiegel zie ik onze fietsen gezellig deinen op de dissel en daarachter weer de blije bloemen die ik op onze Chateau heb geplakt. Deze doen het leuk bij de rolletjes tape die ik uit heb gerold tegen de buitenwanden, de kleurige knopjes van de kastjes die meer weg hebben van ouderwetse lolly’s, de tafelkleedjes waar een kleurenblinde nog onrustig van zou worden en ga zo maar door! Lang leve AliExpress (de zogenaamde Marktplaats van China). Het kost je geen cent, hooguit wat geduld. Want zo’n kleedje is bepaald geen vliegend tapijt als je bedenkt dat die er een maand over deed om in mijn brievenbus te belanden. Maar ach, dat was al een mooie voorbode voor alles wat we nu meemaken. Want haast moet je niet hebben.

Kiepeend
Daar hebben wij maar weer mooi blijk van gegeven toen we aankwamen op de good old camping in Gijón, aan de noordkust van Spanje. Hier waren we ruim 10 jaar geleden al eens geweest en het uitzicht daar was nog steeds zo good als in onze herinnering. Op een plateau volledig omringd door de zee, met uitzicht op de rest van de stad. Maar zeker ook old: met een inmiddels verlaten barretje en verouderd sanitair. Maar daar hadden we letterlijk geen boodschap aan. Wat vooral van belang was, was om de ultieme positie in te nemen op dat grote, vrijwel lege terrein. Dus hadden we bedacht dat we niet haaks op, maar parallel aan de kustlijn wilden staan. Voor de kijkers thuis betekent dat een positie voor kampeerpro’s. Met veel druk op de dissel en de boel die lekker voorover helt. Nou, we wilden ons niet laten kennen dus als een echte McGuiver stonden we poten en wielen op te draaien, handrem er op, naar de waterpas kijken en…. BAM! Daar tikte de dissel toch mooi even de grond aan. Een kiepeend was er niets bij. Hmmm, dat moest toch anders. Toch maar weer ‘even’ aankoppelen en het voorste caravanwiel fluks op een wig slepen. Lang leve onze aankoopdrang in de kampeerwinkel. Two strikes right dachten we toen. Ja, als je de auto niet meer wilt verplaatsen en de dissel heerlijk op de trekhaak wilt laten drukken, dan is dat een top idee…. Ik zal je de rest van de toestanden besparen, maar de samenvatting is dat we na 1,5 uur ein-de-lijk rechtstonden. Keurig op een wig en met de auto afgekoppeld. Het was het dubbel en dwars waard want we hebben van een fantastisch uitzicht genoten, met als afwisseling een bezoek van Joen aan een voetbalwedstrijd en samen ook nog een Crossfitbox aangedaan voor een workout. Ditmaal zonder het onderdeel ‘dissel heffen’.

Beren op de weg
Een van de weinige buren die we hadden op de camping attendeerden ons op een mooi natuurgebied een stukje zuidelijker in Spanje. Aangezien we toch wel die kant uit wilden gaan en in de go with the flow modus zijn, hadden we besloten om daar heen te gaan rijden. En ze hadden inderdaad niets te veel gezegd. Een natuurpark in een bergachtig gebied via een steile pas die zich door het landschap heen slingerde. Er werd zelfs gewaarschuwd voor beren op de weg. Nu zijn we daar eigenlijk helemaal niet zo van (in figuurlijke zin dan), maar dit keer hadden we daar beter wel op moeten letten. Want ons huisje liet zich inmiddels onder luid protest vervoeren. Toch maar even stoppen dan. En dat was maar goed ook, want de rook sloeg achter onze caravanwielen vandaan! En een hitte die er vanaf sloeg: als je er een ei tegenaan zou gooien, zou die er als omelet weer afvallen. Een belletje met onze caravanman in Nederland leerde ons dat we de boel even moesten laten afkoelen en dat we zo veel mogelijk remmend op de motor naar de dichtstbijzijnde camping moesten rijden. Na zeven slopende kilometers kwamen we aan bij een mooie camping met hotelletje ernaast. Fjieuw!

Wie A zegt…
En ja, wie A zegt… zegt ANWB. Dus onze vervoersvrinden in NL maar eens gebeld en transport voor de volgende ochtend in gang gezet. So far so good, maar toen het eenmaal in Spaanse handen was, ging de rem er zeg maar op. Er kwam een oplegger aan, waar een zeer vriendelijke señor uit stapte die alleen maar Spaans sprak. Toen we hem de caravan wezen, keek hij ons verbaasd aan. Je hoeft geen Spaans te spreken om te zien dat hij had verwacht dat hij een auto moest komen ophalen. En daar ging het dan ook mis. Want hij had geen flauw idee waar hij de caravan heen moest brengen. Met handen, voeten, Google Translate en Jolieke haar steenkolen Spaans met Franse slag kwamen we er niet uit. Ook de diverse telefoontjes met verschillende instanties brachten ons niet verder. Totdat Joen de ANWB voor de zoveelste keer belde en zelfs zij ze onder de indruk begonnen te raken van ons dossier. Toen kreeg de señor de verlossende hulplijn aan zijn oor. En zo sliepen we 2 nachten in het naastgelegen hotel, wat zeker geen straf was. Er was alleen 1 uitdaging die ook begint met de A: Ajax. Die speelden de finale en dat moest en zou worden bekeken. Nu was er op de camping ruimte genoeg om de ideale positie voor de Astra 19 en 23 te vinden. Dat klinkt alsof ET aan het woord is, maar dat is kennelijk de naam van de satelliet waar we op in moeten haken.

Schotel
Anyway, dat is dan ook precies wat Joen alsnog van plan was, maar dan vanuit de hotelkamer! Nou, daar ging ik mooi niet aan meewerken als hij soms dacht dat ik de meneer achter de receptie speciaal daarvoor een kamer op het zuiden zou gaan vragen. Ik stelde me dan ook verdekt op in de hal achter een kamerplant en deed of ik hem niet kende. Ik zag hem druk praten en gebaren terwijl de ogen van de receptionist net zo groot werden als onze schotel. Maar…even later kwam Joen triomfantelijk voorbij schuiven met een kamersleutel in zijn ene en de satellietschotel in zijn andere hand. Aaaah! Het werd me duidelijk dat de eerste 100 dagen van ons huwelijk er ruimschoots op zaten. Stilletjes glipte ik achter aan hem maar was eigenlijk ook wel blij. Want een leuke film of docu op zijn tijd is stiekem niets mis mee…

Nu we alle schaamte voorbij waren leek het ons wel handig om van de gelegenheid gebruik te maken om onze was te laten doen. Die bestond inmiddels uit een indrukwekkende berg handdoeken, beddengoed, de nodige comfortabele katoenen items en sporty lycra in alle kleuren van de regenboog. Twee uur later stonden de 3 overvolle vuilniszakken weer klaar. Perfect! Verheugd stopte ik mijn neus er in en tilde ze op. Althans, dat wilde ik maar het leek wel of ze aan de grond stonden genageld. Werkelijk loodzwaar. Oeps! Blijken ze niet aan drogers te doen, we moesten het maar ophangen begreep ik. Dat maakte het geheel op onze kamer compleet met niet alleen een gigantische driepoot met een satelliet maar nu ook wasgoed all over the place! Ik had nu al medelijden met het kamermeisje.

Firestarter
Gelukkig werd er ook nog aan vrouwlief gedacht want na de nodige sport op TV (inclusief nederlaag van Ajax) wilden we er wel even op uit en werd een easy fietsroute ingeklopt zodat we nog wat van de omgeving konden zien. En zo stapten we op onze mountainbikes. Helmpje op, bidonnetje gevuld dus kom maar op met die pittoreske dorpjes. Maar ehhh, die lieten even op zich wachten want eerst moesten we gewoon the straight way volgen. Nou, die was dan wel straight, maar vooral down hill. Gosh! Als dit de meest eenvoudige route was over al die keien, zandpaadjes en rivierstroompjes van pak em beet 10% helling, wat deden die andere mensen dan op de fiets? Op zijn minst een firestarter er achter binden, want dit was of-fi-cieel niet te doen! Nou ja, dan maar lopen/klauteren en tussendoor moest Joen ook nog even zijn band plakken. Omdat er van het pittoreske plaatsje met koffiemachine en heerlijke hapjes zo gauw niets kwam, stonden we cold turkey te gaan en reden uiteindelijk met trillende handjes verder. Je begrijpt natuurlijk wel dat we het enige plaatselijke restaurantje dat we eindelijk tegenkwamen, zijn binnengevallen en voor het eerst zonder enige uitleg kregen wat we wilden: eten! Ah, wat is dat dan genieten van zo’n heerlijk kippetje zeg.

En als kers op de taart kwamen we later op de route ook nog uit bij een prachtig meertje verscholen tussen de besneeuwde bergtoppen waar Joen nog even in moest plonzen. Een echte kip moet zwemmen zeggen we dan maar. Die middag kregen we al het verlossende antwoord van de ANWB en konden we de caravan de volgende dag ophalen bij de garage. We hadden verwacht dat het minstens een week zou duren, maar deze keer was het maňana in de gunstige zin van het woord! En zo gingen we met een kleine omweg (eerst terug naar Gijón, waar de garage zich bevindt) op weg naar de volgende plek: Quinta Rural. Een kleine rustieke camping in het binnenland op zo’n 100km van Porto. Eens kijken of we het daar nog iets rustiger aan zouden gaan doen…