Rustiek roetsjen

Na met dichtgeknepen billetjes de bergen door te zijn gereden kwamen we aan bij de rustieke camping. Pfoe! Het was gelukt zonder rokende remmen of knetterende koppelingsplaat. Maar… als we dan toch dat ultieme plekje wilden hebben daar beneden op zo’n lieflijk plateautje van gras dan moest er letterlijk nog een hobbel worden genomen. Nou, dat was dan meteen ook een hele beste compleet met zand, keien en superrrsteil! Dat was categorie handrem op de caravan, verbeten bekkie van Joen achter het stuur en schuiven maar. Rustiek roetsjen zeg maar. Vraag me niet hoe, maar het is gelukt. Meteen besloten om minstens een week te blijven om al dat ijzer af te laten koelen, olie op te laten drogen en vooral ons adrenalinepeil te laten zakken. 

Coupe motorhelm

Gelukkig hadden we alweer een mooie afleiding in het vooruitzicht: een weekendje Porto. Daar zochten we Syl en Charlotte op die daar een paar dagen waren. Maar dan wel met de motor. Helemaal prima, alleen was Karma nog steeds niet onze BFF want we hadden fikse regenbuien en zelfs hagel! Toen we ook die hadden getrotseerd besloten dat we het nu wel even klaar was met al het gedoe en de hoogste tijd was om gewoon te gaan genieten. En dat hebben we ook gedaan. We hebben letterlijk alle kanten van de stad gezien door eerst port te proeven in een huis dat hooggelegen boven de stad is met een prachtig terras. Met allemaal mooi aangeklede mensen, keurig nippend aan hun glaasje. En wij dan. Met onze coupe motorhelm, en in een felgekleurd t-shirt aan het bijpraten en lachen met de dames. Toen maar snel een oversteek gewaagd naar de andere kant van de stad. Hier gingen we naar het havengebied waar je struikelt over de houtskoolbarbecuetjes met daarop de heerlijkste visjes. Eenmaal binnen in een ruimte, waar zelfs Jolieke moest uitkijken dat ze niet haar hoofd zou stoten, kregen we de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Aangezien ze daar geen woord Engels spreken bood het appje dat Charlotte van een bekende had gekregen de uitkomst. Want na het lezen daarvan kregen we de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. En dat terwijl we allemaal geen idee hadden wat er in het Portugees op haar beeldscherm stond!

Tarzan en Jane

Gelukkig toen we eenmaal weer terugkwamen op de camping hadden de honden des huizes ook een feestmaal georganiseerd want de vuilniszak die we keurig achter hadden gelaten lag rustiek verscheurd in duizend stukjes over het terrein. Na een half uur therapeutisch grijze snippertjes met een melange van bananenschillen, koffiedik en andere niet nader te definiëren items te hebben geraapt was het de hoogste tijd om onder de douche te springen. En dat maakte alles weer goed. Want rustiek als de camping is met de nadruk op ‘rust’, was er die dag helemaal niemand te bekennen. Zo konden we de douche, die op 5 passen van onze caravan in de open lucht stond, met ehhh vlag en wimpel benutten. Heerlijk een keer zo douchen terwijl je het ultieme Tarzan en Jane gevoel ervaart!

Om het vrije en blije gevoel nog even extra vast te houden (en omdat we de nodige porties in Porto naar binnen hadden gewerkt en ook wel een beetje omdat de racefiets zich enkel nog maar op de dissel had verplaatst in plaats van met iemand op de pedalen) bedacht Joen dat hij wel eens even een stukje kon gaan fietsen. Voor de lezers thuis: dat betekent een weggetje naar beneden van ruim 10% helling, zon vol er op met een temperatuur van ruim 25 graden en diezelfde weg terug omhoog. De eigenaresse viel al bijna flauw toen ze hem zag vertrekken. En daar gaf hij dan ook bijna gehoor aan. Want poeh! Niet-te-doen zeg… Nou ja, lesson learned zeggen we dan maar.

Rob Geus setting

Die avond kwam er dan ook niet veel meer terecht van zijn grillmeister activiteiten en besloten we een hapje buiten de deur te gaan eten. Op aanwijzing van de campingeigenaar reden we naar een naastgelegen plaatsje waar we al gauw een paar rode plastic stoeltjes voor een pand zagen opdoemen. We liepen naar binnen en knipperden met onze ogen die moesten wennen aan de bakken met TL verlichting. Er liep een dame druk te wapperen met servetten en bestek, terwijl zoonlief achter haar aan hobbelde in een poging haar te helpen. Laten we zeggen dat het op het eerste oog geen Rob Geus setting was. Tja, dat is nu eenmaal hoe de locals het aanpakken. Nou, als ze dan hebben geprobeerd om dat gemis te compenseren middels de kwaliteit van het eten, dan is ze dat gruwelijk goed gelukt zeg! Ongelooflijk lekker zeg, een stoofpot zo mals, de heerlijkste wijnen (natuurlijk uit een fles met een vaag etiketje er op geplakt) en een verrukkelijke karamelpudding toe. Dit alles te midden van 3 Portugezen en een paardenkop. Toen we ons zeer voldaan naar de uitgang begaven en de biljetten uit onze broekzak wilden wurmen hoefden we niet verder te gaan dan twee briefjes van 10 euro. Zo goedkoop hadden we in geen tijden gegeten. Daar kun je niet eens voor naar de supermercado. Je begrijpt dat we de barbecue nu ook maar wat vaker aan de kant hebben geschoven…

Fantoom Joao

Na een paar rustige/rustieke dagen werd het wel weer tijd voor een andere plek. Met nog de glij- en schuifpartij vers op het netvlies en zenuwgestel hadden we de Joao, de Bob de Bouwer van de camping, gevraagd of hij ons omhoog wilde slepen met zijn 4x4 wagen. Nou, dat wilde die goedzak wel. Er was alleen 1 klein detail: de beste man was op vrijdag jarig. En laten wij nu bedacht hebben dat wij op zaterdagochtend wilden vertrekken… Geen probleem! Behulpzaam en punctueel voor Portugese begrippen als hij was, beloofde hij die ochtend om 09:00 uur klaar te staan. Nou, dat lukte vrij aardig: tegen half tien zagen we iemand verschijnen. Of beter gezegd: we zagen een fantoom Joao lichtgevend boven het stuur aan komen schuiven. Wow! Hij was zo gaar dat zelfs zijn reincarnatie niet levensvatbaar was. Indrukwekkend. Toen we voorzichtig navroegen hoe en wat bleek dat hij welgeteld 2 uur had geslapen. En dat na een zeer wilde nacht. Oeps. Iemand nog half in zijn remslaap die nu op tijd op de rem moest zien te drukken voordat onze caravan in de rustieke afgrond zou liggen. Terwijl Joen buiten toezicht hield en ik naast hem in de auto zat om hem bemoedigend toe te spreken (inclusief klotsende oksels XL), is het hem toch gelukt. En zo gingen we met een inmiddels vertrouwde overdose adrenaline weer verder op pad. Dit keer naar een camping richting Coimbra. Eentje vrijwel direct aan de snelweg. Hoera!